Wat was het weer een warme, droge zomer. Nu we de klimaatverandering letterlijk voelen, wordt het steeds lastiger oogkleppen op te zetten en te doen alsof er niks aan de hand is. Zeker voor jongeren, onder wie ikzelf ook val, want het gaat om onze toekomst.
Ik doe mijn uiterste best om een goede aardbewoner te zijn, hoe moeilijk dat ook is. Met mijn veganistische dieet doe ik al een hoop minder kwaad en met elke keuze die ik maak, neem ik duurzaamheid mee in mijn afweging. Maar als ik mijn voetafdruk bereken, zit ik op 1,7 aardbol. Dat is een stuk beter dan de gemiddelde Nederlander, want als iedereen zo zou leven als hij zouden we namelijk 3,3 aardbollen nodig hebben voor een langdurig voortbestaan. Maar toch, het is niet voldoende. Want ook die 0,7 aardbol die ik te veel consumeer hebben we niet.
Hoe je je als mens, en in het bijzonder als jongere, verhoudt tot jouw uitstoot is en blijft ontzettend lastig. Als je mensen om je heen het slechter dan jij of net zo ziet doen als jij, denk je al snel dat jij niet het probleem bent. Maar mijn logisch verstand zegt toch echt dat ook ík het niet goed genoeg doe, zolang ik nergens 0,7 aardbol op de kop weet te tikken.
Met het thema Jongeren & klimaat brengen we verschillende perspectieven van jonge mensen op de klimaatcrisis. ‘Ik vind het mooi dat jongeren die dat willen er zo hard voor vechten,’ zegt Jesse Looijenga, de jongste politicus van Friesland, ‘maar ik heb een andere mening. Nederland is een klein land, maar wil vooroplopen wat betreft klimaat. Ik vind dat niet logisch.’ Gelukkig denken de duurzame doeners die we in het zonnetje zetten daar anders over. Want zoals Vera Santing betoogt in haar essay heeft de jeugd de sleutel in handen om de crisis te lijf te gaan.
