Stond de wind de goede kant op, dan ritsten we bij het uitfietsen van het dorp onze jassen open, grepen we de uiteinden vast en gooiden we ze open als vliegers. Voeten op de stang, breed maken en kilometerpaaltjes tellen. In stilte gleden we langs de wadkant van Vlieland de camping op. De wind hoorde je niet wanneer je dezelfde kant op reisde.
Leegte. Zo voelde het eiland toen ik er als kind iedere zomer kwam. Leegte als in het weekend de militaire oefeningen stopten, we de Vliehors op wandelden en ons alleen door zand omringd waanden. Leegte als we aan de noordkant het duin op klommen en op zee slechts een tweetal schepen vaarden. Leegte als de wind dezelfde kant op ging en je aan de andere kant van het wad Harlingen zag liggen.
Vorig
jaar sprak ik in Noorderbreedt…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
