Het is fijn weer om de fiets te nemen als ik ‘s morgens naar mijn werk ga. Heerlijk om mijn geliefde Noordrentse landschap aan me voorbij te laten gaan. Vogels kwetteren dat het een aard heeft, een veldleeuwerik verrast me bij langs de Onnerpolder en in het bos kloppen de spechten er lustig op los. Langs mijn route staan meidoorns te bloeien. Maar de dichtbijheid van het landschap confronteert me ook met iets minder leuks. Tegen het groene gras op het ene stuk land steekt een ander perceel af: het gewas heeft een oranje-gele kleur; de bladeren zijn verschroeid door de onkruidverdelger Glyfosaat.
Het door Monsanto uitgevonden middel (bekend als Roundup) is dodelijk voor onkruid: je strijkt wat verdund spul op een blad en de hele plant sterft met wortel en al af. Vooral voor hardnekkig onkruid, zoals zevenblad en kweekgras, is het een effectief bestrijdingsmiddel. En na de droge zomer van vorig jaar is er veel van dat onkruid – en daarom zijn er nu veel verschroeide velden. Een heel veld doodspuiten gaat nog wel even een forse stap verder dan een blad vernietigen. Het betekent ongetwijfeld dat er ook heel wat gif langs het blad glijdt en de bodem in zakt. Er is weinig fantasie voor nodig om je voor te stellen hoe het gif door de poreuze zandbodem langs de torren, mieren en wurmen zakt naar de gangen van muizen en mollen en verder onder de grond naar de beken waar nog enkele zeldzamere soorten vissen en orchideeën in het wild voorkomen ( u weet wel, dat is de reden waarom Drenthe zo’n geslaagde recreatieprovincie is!).
Nou heeft Monsanto (de uitvinder en producent) bewezen dat glyfosaat bij dieren geen kwaad doet. Het spul blokkeert de syntheseroute in de plant, maar bij dieren werkt de stofwisseling anders. Daarover is echter veel discussie ontstaan. Wat gebeurt er als de verdelgers zich opstapelen of als ze in combinatie met oplosmiddelen ons dieren- en plantenrijk binnenstromen? Het doet de zaak geen goed dat de producent van het middel ook deels de stiekeme bron van enkele studies vormt, zoals recent in een Amerikaanse rechtszaak bleek. In de Europese Unie wilden ze glyfosaat verbieden op grond van de ene studie, maar dat verbod werd vijf jaar uitgesteld vanwege een andere studie.
Wat is waar?
Onze biodiversiteit en insectenrijkdom gaan hard achteruit, dat is zeker. Ik heb altijd geleerd: bij twijfel niet inhalen. Bovendien spreekt mijn intuïtie een woordje mee. Zo’n verschroeide veld doet je zeer aan de ogen. En ik ben niet de enige. Op waarnemingen.nl geven burgers de glyfosaat-weilanden door zoals ze een blauwborst of geelgors aantekenen. Deze maand (van 1 tot 28 maart) waren er 7 meldingen in Friesland en evenzoveel in Groningen. Drenthe spande de kroon met 67 meldingen.
Drenthe! De natuurprovincie die gekend is om de rijke orchideeënbloei – omdat het diepe grondwater hier zo schoon is. De provincie waar oppervlaktewater wordt gewonnen om bij u en mij uit de kraan te stromen. Zelfs aan de rand van de beek zijn dezer dagen verschroeide velden te vinden, zei een onthutste boswachter me deze week. Op waarnemingen.nl zijn alle gemelde locaties te vinden. Voeg er gerust uw eigen waarneming aan toe. Dan weten we tenminste waar we het over hebben en kunnen verantwoordelijke bestuurders zich niet beroepen op onwetendheid. En stuur dit blog door met de hashtag verschroeidevelden.
