In de jaren zeventig verrees, voor de stad nogal ongebruikelijk, ver buiten Groningen de satellietwijk Lewenborg. Een woonwijk met veel deelbuurtjes, onderling verbonden door een doolhofpatroon aan wegen – in kringen van architecten een ‘bloemkoolwijk’ genoemd. Begin 2000 begon een ingrijpende herstructurering van het centrum. Flats moesten wijken voor lage nieuwbouw, de groene ruimte kreeg een nieuw ontwerp. Overal verdween de bloemkool. Alles werd fris en recht. Onlangs werden aan de Lewenborgsingel de laatste meters asfalt gedraaid. Een lezer van Noorderbreedte, een Lewenborger, tipte het scanteam voor een bezoek aan de recent voltooide Lewenborgsingel. De kilometerlange watersingel rijgt in de wijk scholen, winkels en voorzieningen aaneen. Wim Boetze en Peter de Kan gingen op stap met Linda Noorman, landschapsarchitect en in het dagelijks leven provinciaal bouwmeester.

De wandeling begint aan het oosteind van de singel, vlak bij het landbouwgebied achter de Noorddijkerweg. Een zware boogmuur van gesinterde baksteen lijkt de grens met het buitengebied te markeren en deze zelfs aan het oog te onttrekken.
De Kan: ‘Op het andere eind ligt ook zo’n muur. Net alsof de singel tussen haakjes staat.’
Boetze: ‘De muur is sober en mooi ontworpen, maar zonder muur zou de singel vloeiender in het landschap zijn overgegaan. ’
Noorman: ‘De muren maken duidelijk dat de singel een begrensde binnenstedelijke ruimte is. Verderop is de singel ook als stedelijke ruimte behandeld. Het gaat mij niet alleen om mooi of lelijk, maar ook of het ontwerp zich laat aflezen.’
De Kan: ‘Het wordt zo een ander verhaal. We beoordelen dan niet of de ruimte prettig overkomt, maar blijven…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.