'Stier doodt medewerker slachtbedrijf,' las Bente van Leeuwen onlangs in het nieuws. Is het wel terecht dat het dier weggezet wordt als 'doder'?
Brandweermannen die hun eigen huis in de fik steken, biologen die sterven door een giftige plant, oogartsen die blind worden; het kan en het gebeurt. Ironisch is het wel en daarom kopt het ook lekker: ‘Stier doodt medewerker slachtbedrijf Vion in Tilburg’, las ik laatst op Nu.nl.
Verderop: ‘Een woordvoerder van het slachtbedrijf laat weten dat het bedrijf meeleeft met de familie en nabestaanden van het slachtoffer.’ Ik kan het niet laten om me af te vragen of het bedrijf ook meeleeft met de stier.
Begrijp me niet verkeerd, het was een naar en onrechtvaardig ongeluk. Als maatschappij met een meerderheid van vleesetende consumenten slachten wij stieren, net zozeer als de medewerker van het slachtbedrijf dat deed. En hoewel ik het fel met die meerderheid oneens ben, gun ik dit niema…
'Stier doodt medewerker slachtbedrijf,' las Bente van Leeuwen onlangs in het nieuws. Is het wel terecht dat het dier weggezet wordt als 'doder'?
Brandweermannen die hun eigen huis in de fik steken, biologen die sterven door een giftige plant, oogartsen die blind worden; het kan en het gebeurt. Ironisch is het wel en daarom kopt het ook lekker: ‘Stier doodt medewerker slachtbedrijf Vion in Tilburg’, las ik laatst op Nu.nl.
Verderop: ‘Een woordvoerder van het slachtbedrijf laat weten dat het bedrijf meeleeft met de familie en nabestaanden van het slachtoffer.’ Ik kan het niet laten om me af te vragen of het bedrijf ook meeleeft met de stier.
Begrijp me niet verkeerd, het was een naar en onrechtvaardig ongeluk. Als maatschappij met een meerderheid van vleesetende consumenten slachten wij stieren, net zozeer als de medewerker van het slachtbedrijf dat deed. En hoewel ik het fel met die meerderheid oneens ben, gun ik dit niemand.
Maar ik gun het de stier ook niet om weggezet te worden als ‘doder’. Of als ‘aanvaller’, zoals in een andere zin uit het artikel: ‘Een medewerker van slachtbedrijf Vion […] is vrijdagochtend overleden nadat hij werd aangevallen door een stier.’ De stier is net zo goed een slachtoffer in dit verhaal. Ik leef mee met alle slachtoffers en alle nabestaanden.
En dit is niet enkel een semantische discussie, het is veel meer dan een gesteggel over woorden. Ja, taal maakt uit: door de stier als agressor te beschrijven, vinden mensen het makkelijker om hem te vermoorden en op te eten zonder schuldgevoelens. Woorden als ‘doden’ en ‘aanvallen’ mogen dus niet licht gekozen worden. Maar dit waren vast geen fouten, de woorden passen goed bij hoe men over het algemeen denkt. En dat is waar ik het meest over struikel.
Want de stier had hier toch niet de dominante positie? Onderweg naar zijn dood trok hij een laatste stuiptrekking. Een laatste daad van activisme. In een film vanuit zijn perspectief zou hij een held zijn, een dappere rebel, de underdog.
Maar nu, vanuit het perspectief van een Nederlandse krant, is hij de dader en de ander het slachtoffer. En niet te vergeten, de een is te koop in de supermarkt en de ander niet.
Reken maar dat ook de stier die dag overleed, maar daar schrijft niemand over. Het wordt natuurlijk ook wel een saaie krant als die elke dag helemaal volstaat met artikelen die koppen: ‘Medewerker slachtbedrijf doodt stier’.
In deze tweewekelijkse wisselcolumn schrijven hoofdredacteur Bente van Leeuwen en adjunct-hoofdredacteur Tjesse Riemersma over wat hen bezighoudt in en om het noordelijke landschap.
