De 32 kilometer lange dijk gaat op de
schop en plant voor plant moet er aan geloven. Als het aan Bruinsma ligt tiert
de vegetatie er straks weer welig. ‘Zulke zeldzame planten staan daar. Ik
dacht: Die mogen toch niet zomaar verdwijnen? Neem de zeelathyrus. Er stonden
er wel twee of driehonderd. Ik ken geen grotere populatie.’
Bruinsma sloeg aan het verzamelen. Hij
plukte tassen vol zeelathyrus, zeevenkel, zeepostelein, zeeweegbree en andere
klifsoorten en onttrok er de zaden aan. Stukje bij beetje zaait hij de planten
weer terug op de gerenoveerde dijk.
‘Er zijn floristen die zeggen dat je de boel de boel moet laten, gewoon moet
zien wat er gebeurt. De planten zijn er zelf gekomen, dus ze zullen ook wel
weer terugkeren. Ook prima, maar dan duurt het wel heel lang.’
Hij trekt sa…
Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.
