Anne, die zwanger was, wilde hier graag wonen. In de tuin vol tegels en klinkers – alleen een grondstrookje naast de schutting – kon de kleine straks heerlijk spelen, verzekerde de makelaar.
Zal wel, dacht Anne. ‘Ik had nog geen kind, dus ik nam aan dat het waar was.’ Maar de ‘tegelweide’ viel flink tegen. Aan de straatkant konden kinderen veel fijner spelen. En in De Hunze, met zijn robuuste architectuur, was al meer beton dan Anne lief was. ‘Al die muren, overal. Ik zag het later pas. Als je voor het eerst een echt huis koopt, ben je zo onder de indruk dat je sommige dingen niet ziet.’
Vroeger thuis hadden ze een grote tuin met een fruitgaard. ’s Zomers zat Anne op het gras. Heerlijk koel. De tegelweide was meer een kookplaat. Smoorheet. En dat stenen makkelijk in onderhoud zijn, vond ze ook een mythe. Het was juist eindeloos mos krabben.
Ze probeerden het nog met zonwering en potplanten. Maar na een paar jaar tobben en handenvol geld spenderen aan eenjarigen, riep Anne in 2017 een tuinontwerper te hulp. ‘Mij leek dat we juist over een kleine tuin goed moesten nadenken. En we wilden het graag op een duurzame manier doen.’
Tuinontwerper en -adviseur Rixt van Gosliga werkte op dat moment net mee aan het duurzaamheidsprogramma GoudGroen van stadsomroep OOG TV. Van Gosliga transformeerde versteende tuinen in vergroende. De tuin van Anne en Geert van den Hul kwam in aanmerking. Nou hoefden ze niet zo nodig op tv, maar de metamorfose zou hun slechts tweehonderd euro kosten. Bovendien, redeneerde Anne, zou het zo geen eindeloos project worden.
Geert en zij lichtten zelf alle stenen. Sommige klinkers keerden terug in de omheining van bloemperken. De schutting werd verlaagd. Toevallig was de buurvrouw ook een groenfanaat en nu konden ze elkaars tuinen beter bewonderen. Door ook de onderste schuttingplank te verwijderen, gaven ze de gezamenlijke egel meer kruipruimte. Nu is de egel al een poos niet meer gesignaleerd. Wel werden Anne en de buurvrouw vriendinnen. ‘Als een van ons weg is of het druk heeft, doet de ander die tuin.’
Een basisplan, en dan de natuur een beetje de vrije hand geven, daar houdt Anne van. Over een pergola kruipen een lichtroze roos en een blauwe regen die helaas niet bloeit. Er zijn eetbare kruiden, aardbeien, bessen, tomaten. Verbena, lelies, chrysanten en zonnehoeden zorgen voor nog meer kleur. Er is gras en natuurlijk een regenton, aangeschaft via een gemeentelijke subsidieregeling. Een wonder dat het allemaal past op zo’n bescheiden stukje.
Nieuwe buurtbewoners komen soms kijken. Anne levert hun graag inspiratie. Een overbuurvrouw is al aangestoken, door de fleurige bloemen die bij de Van den Huls voor de deur bloeien. ‘Zij had een perk met een soort kattengrit, het leek net een graf. Dat heeft ze weggehaald. Ze zei dat zij genoot van het uitzicht op mijn tuin, en dat ik straks ook van mijn uitzicht kon genieten.’
En Theo, de zoon van Geert en Anne? Acht is hij nu en een echt tuinkind. Zijn eigen appelboom heeft afgelopen najaar voor het eerst oogst opgeleverd. Wel 25 appels. Elstars, Theo’s lievelingsappels.
