Elke donderdag vind je op onze website een nieuw perspectief op het landschap. Deze week een poëtische paralel tussen een beschimmeld broodje en ons relatie met het Nederlandse landschap. Geschreven door Koos Buist, kunstenaar die zich richt op de 'alledaagse' natuur en haar relatie met cultuur.

In één van de laatste straten zonder ondergrondse. Wederom net op tijd bij de weg, de robotarm grijpt het vuilnis uit uw oog, uit uw hart. Honger of beter gezegd de trek, roept u voor het ontbijt.

Niet helemaal per ongeluk vergeten, ligt achter in de trommel het kapje volkoren. Na een halve februari en een hele maart ziet het op 1 april de lente zon.

De groene vlakte schittert muf in het licht. U landt er midden in.Deze kleine stap voor u is een grote voor ons allen. Zo ver het oog reikt, strekt het ingewikkelde netwerk van mycelium zich uit.Dwalend langs rhizoiden wordt de route bepaald door het eindeloos smalle hyfepad.

Alhoewel het dit niet nodig heeft, doet de zon het landschap goed. Ondoordringbare structuren vormen een chaotisch spel van lijn en licht. Rakelings scheren beide l…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.