Ik ben vereerd dat ik het eerste exemplaar van de bijzondere uitgave van Noorderbreedte ‘Mijn Landschap’ in ontvangst mag nemen.
Ik ben Noorderbreedte veel verschuldigd. Het tijdschrift heeft mij de laatste jaren kritischer laten nadenken over landschap. Daar ben ik erg blij mee, want landschap is voor mij (en met mij vele anderen) niet iets waar ik in mijn dagelijks leven veel mee bezig ben. Ik onderstreep het belang van landschap, ik waardeer het, maar ik sta er niet altijd bij stil. Landschap is iets wat je soms voor lief neemt.
Een tijdje terug vroeg Noorderbreedte mij een viertal columns te schrijven over wat het Groninger landschap voor mij betekende. Dit dwong me om beter na te denken over mijn eigen leefomgeving. Wat belangrijk voor mij is. Waar ik niet zonder kan. Hoe ik landschap zie.
Wat ik mij vooral besefte is dat ik heimwee heb naar de horizon. Als ik te lang in de stad ben, met al die mensen en gebouwen, dan krijg ik het benauwd. Hetzelfde gaat op voor bergachtig gebied. Ik moet er ‘uit’. De horizon zien. De leegte ervaren. De ruimte voelen. De stilte horen. Ik ben opgegroeid op het platteland, en ik vraag me af of ik de weidsheid van het landschap heb geïnternaliseerd. Dat die ruimte onderdeel van mijn ‘zijn’ is geworden. Een drang om steeds weer terug te keren naar waar ik vandaan kom.
Dát is ‘mijn landschap’.
