‘Ik ben gek op wandelen in de natuur, dat is me met de paplepel ingegoten. Ik ging met m’n vader altijd naar de Hortus in Haren, wilde van hem de naam van ieder bloempje weten en er even bij stilstaan. Met mijn eigen kinderen wandelde ik ook veel, bijvoorbeeld door de dennenbossen met mijn zoon. Maar zij waren minder geïnteresseerd in waar ze precies langsliepen. Dan wees ik ze op iets en zeiden ze: ‘mooi bloempje mam.’ Daarna liepen ze vlug door.
Sinds een paar jaar ben ik nagenoeg blind: ik zie alleen nog maar licht en donker. Mijn visie wordt langzaam slechter, vorig jaar zag ik nog schimmen maar zelfs dat is nu voorbij. Mijn grootste angst is dat ik binnenkort ook geen licht meer zie, dan wordt het helemaal lastig. In het begin vond ik het heel moeilijk om met het verlies van mijn zicht om te gaan, ik heb er langzaam aan moeten wennen en helemaal accepteren zal ik het nooit. Veel mensen worden depressief aan het begin van de herfst, ik heb dat gevoel wanneer het voorjaar voor de deur staat. Ik kan de opkomende sneeuwvlokjes niet meer zien.
Ik hou nog steeds van wandelen maar tegenwoordig is een wandeling maken een andere ervaring voor mij. Iedere vrijdagochtend ga ik met een groepje mensen een stuk lopen, begeleid door twee vrijwilligers van Humanitas. Ik zie mijn omgeving niet meer maar heb geleerd alles met mijn handen te doen, ik kan immers niet zien maar wel voelen. Het groepje mensen met wie ik wandel geeft me soms gewoon iets aan, een blad of boomschors of zo. Soms halen ze een grapje met me uit, leggen ze bijvoorbeeld een wilde kastanje in m’n hand. Maar daar zitten stekels aan: auw, haha! Laatst gingen we naar de Hortus, ik wilde er heel graag nog eens heen. In de vijver zaten kikkers op grote leliebladeren, ze gaven een concert. Ik heb het opgenomen en het heel vaak teruggeluisterd. Zo kan ik toch nog genieten van de natuur.’
