‘Drentheniers zijn mensen die, vaak vanuit het westen van het land, op latere leeftijd neerstrijken in Drenthe om van hun pensioen te genieten, ik ben er ook een. Mijn man en ik hebben lang in Nieuw-Vennep gewoond en samen hebben we de wereldzeeën bevaren. Daarna hebben we de boot verkocht en zijn we verhuisd naar Havelte, ik wilde in plaats van water wel eens bomen zien. Ik moet zeggen: ik vind het hier héérlijk. We kozen voor Havelte omdat het dorp relatief gezien dicht bij de snelwegen ligt. En ook bij de stations en ziekenhuizen. Zo simpel kunnen dingen zijn.
We wonen nu tien jaar in Drenthe. Als je vanuit het westen naar hiernaartoe verhuist en je niet meteen lid wordt van de kerk of de tennisvereniging is het moeilijk om contact te leggen. Drenten zijn vrij afstandelijk van karakter en dat merk je.
Toen kwam er een artikeltje in de krant. Om een lang verhaal kort te maken: de gemeente organiseerde een bijeenkomst voor mensen van wie de roots niet in Drenthe lagen en die zich eenzaam voelden. Alle aanwezigen mochten even vertellen hoe of wat. Dat was het, hoe het verder moest wisten de initiatiefnemers ook niet. Waar ik het vandaan haalde weet ik niet, maar ik heb toen voorgesteld een week later opnieuw bij elkaar te komen. Sindsdien organiseer ik met veel hulp van andere Drentheniers een maandelijkse bijeenkomst voor Drentheniers. Die loopt inmiddels eigenlijk helemaal vanzelf, we hoeven er niets aan te doen. Er komen altijd een boel mensen op af, het is zo gemoedelijk, ik vind het heel bijzonder. Het zijn allemaal mijn vrienden, hier.’
