Ruim tien jaar geleden verscheen de eerste aflevering van Los Dorp in Noorderbreedte. Jongeren vertelden over het dorp waar ze opgroeiden en wat ze van de toekomst verwachtten. In Terug naar Los Dorp kijken we hoe het ze is vergaan. Aflevering 5: Pim Siegers
Met veel schwung loodst Pim Siegers (27) mij door het Provinciehuis in Groningen. Een doolhof van gangen aan het Martinikerkhof. Hij werkte daar een aantal dagen in de week als fractiemedewerker voor de Socialistische Partij. Maar inmiddels is hij fractiemedewerker af. Sinds 1 februari werkt hij fulltime voor de partij als scholingsmedewerker. Een onverwachte carrièreswitch. Toen we elkaar tien jaar geleden voor het laatst spraken, in de stromende regen in zijn woonplaats Nieuwe Pekela, wilde hij journalist worden.
Pim Siegers, 2005. Foto Awoiska van der Molen
‘Toen was ik net gestopt met de opleiding sociaal-pedagogisch werk aan het Noorderpoortcollege in Stadskanaal. Mijn echte passie was radio maken. Gelukkig kreeg ik de kans om naar de Veronica Radioschool in Hilversum te gaan. Ik mocht stage lopen bij Kink FM, dat drie jaar geleden jammer genoeg gestopt is na de dood van de frontman, Arjen Grolleman. Een bijzonder iemand. Met dat diploma heb ik nog wel geprobeerd te solliciteren. Bij de commerciëlen kon ik snel aan de bak. Maar bij mijn voorkeur, de publieke omroep, kwam ik zonder een diploma van de school voor journalistiek niet binnen. Goed leren schrijven leek me een belangrijke aanvulling op mijn vaardigheid als radiomaker. De opleiding in Zwolle staat erom bekend dat die dat leert. Het was trouwens nog niet zo eenvoudig om daar binnen te komen: ik had alleen een mbo-diploma. Met allerlei praktijkkwalificaties is het me ten slotte gelukt.
Vorig jaar september ben ik afgestudeerd. De laatste twee jaar heb ik in deeltijd gedaan, want ik was naast fractiemedewerker van de SP-statenfractie ook regiovertegenwoordiger, een soort schakel tussen de partijafdelingen in de provincie. Ook was ik nog gemeenteraadslid in Pekela. Dit jaar ben ik zelfs lijsttrekker.
Politiek actief zijn en journalistieke ambities hebben zijn dingen die ik strikt gescheiden wil houden. Als freelancer schrijven voor non-profitorganisaties blijft dan over. En de sport. Ik heb drie jaar geleden stage gelopen bij Wielerland Magazine, een wielerblad dat alle
licentiehouders van de KNWU krijgen toegestuurd. Sportjournalistiek trok me altijd al. Ik was als kind niet bij de tv weg te slaan op zondag. Ik kende meer renners op het scherm dan Mart Smeets. Dit jaar ben ik weer persvoorlichter van de Energiewacht Tour. De wereldtop van het vrouwenwielrennen koerst in april een week lang door Groningen.
Dat is heel ander werk dan bij mijn nieuwe broodheer, de SP. Maar denk niet dat ik me nu een beroepspoliticus voel. “Politiek” stopt bij mij bij de voordeur. Mijn vriendin Paulien is geen lid van de SP. “Thuis” is tweehonderd meter van mijn ouderlijk huis. Wij hebben samen een huis gekocht. We kennen elkaar al vanaf de basisschool. Ik kwam met haar in contact door haar broer, met wie ik lokale radio maakte. Zij is gymjuf. Elke avond geeft zij les aan de turnverenigingen in Oost-Groningen. Zo zijn we allebei steeds maar op pad. Gelukkig wonen we samen.
Ze is sportief zeer actief. Ik vind het jammer dat ik zelf niet meer sport. Maar met al mijn bezigheden kan ik de verplichting van een groepssport niet meer aan. Mensen rekenen toch op je. Dat grote verantwoordelijkheidsgevoel heb ik van mijn ouders. Mijn moeder is christelijk. Ze was lid van de kerkenraad. Mijn vader liet ons vrij. Hij zei: “Vind je eigen weg er maar in…” Maar mijn zusje en ik gaan nog altijd met Pasen en Kerst keurig gekleed naar de kerk. Doe ik voor mijn moeder. Maar eerlijk gezegd vind ik dat christelijke sausje nooit verkeerd.’
