Het duurt even voor ik het doorheb. Hoe kom ik in de wirwar van achterplaatsjes en steegjes in Terherne bij het huis van Nienke van Kampens vriend Lieuwe? Daar wil Nienke (25) praten omdat ze haar eigen woning aan de Buorren nog aan het opknappen is.
‘Toen we elkaar tien jaar geleden spraken, woonde ik nog thuis bij mijn moeder in Akkrum. Ik kon goed tekenen. Iedere dag voor dag en dauw naar het CIBAP in Zwolle, een soort reclameopleiding. Even gedroomd van Minerva, maar daar hoorde ik zulke vage verhalen over. In de tijd die ervoor stond die school afgemaakt, terwijl het thuis toch vaak druk was. Mijn moeder was na de scheiding van mijn vader hertrouwd en had nog twee kinderen gekregen. Silke en Jente waren toen vier en een. Mijn jongere zus Maaike en ik pasten op als mijn moeder dienst had. In het weekend werkte ik zelf bij een eetcafé in Terherne. Dat ik meer voor de horeca ben gaan voelen dan voor het reclamevak heeft daar misschien mee te maken. Ik ben na het CIBAP naar de Middelbare Hotelschool gegaan in Leeuwarden. Ook daar op kamers, eerst met twee vriendinnen, later met Maaike.
‘Nooit gedacht dat ik daarna nog een hbo-opleiding zou aandurven. Je hebt veel zelf-studie, er zijn weinig contacturen. Je moet het zelf willen, het is hbo, hè. Ik zit nu in het vierde jaar Small Business & Retail Management van de Hanzehogeschool in Groningen. Omdat ik nu al tien jaar aan het leren ben, ben ik wel een van de oudsten van de klas. Samen met mijn zus ben ik daarvoor ook naar Groningen verhuisd. We woonden tot twee jaar geleden in een appartement. Toch zijn we terug naar Terherne gegaan.
‘Ik heb als bijbaantje ook wel horecawerk gedaan in Groningen maar het voelde nooit zo vertrouwd als in het eetcafé ’t Far in Terherne. Bovendien kreeg Maaike een relatie met de zoon van de baas en ging ze boven het restaurant wonen en daar fulltime werken.
‘Toen ik achttien was had ik verkering met een jongen. Daarna nooit meer iets vast. Mijn huidige vriend Lieuwe, die ik nu drie jaar ken, is mijn eerste echte liefde. Vroeger zeiden mijn zus en ik altijd: we gaan nooit in Terherne wonen. Nu wonen we er allebei. Het hele familiegevoel heeft zich naar hier verplaatst. Je hoeft geen drie uur te reizen om met je moeder koffie te drinken. Maar het belangrijkste is het water. Dat ga je in de stad snel missen. Na het werk in het café tegen het donker nog met de rubberboot het meer op. Daar ligt Lieuwe dan ergens met zijn kajuitjachtje te wachten.
‘Ik ben nooit een spijbelstudent geweest. Mensen zeggen wel vaak dat ik me ouder gedraag dan ik ben. Voor mezelf heb ik als verklaring dat toen mijn ouders scheidden, ik versneld volwassen werd. Goed met geld omgaan, prima koken en jezelf redden heb ik van jongs af aan geleerd. Ik ben iemand die alles precies wil: bijvoorbeeld de was zó op-hangen, anders worden de kleren raar. Soms ben ik wel een controlefreak. In bed liggen en alvast de volgende dag uitstippelen. Dan zeg ik tegen mezelf: “Draai die knop om!”’
Ruim tien jaar geleden verscheen de eerste aflevering van Los Dorp in Noorderbreedte. Jongeren vertelden over het dorp waar ze opgroeiden en wat ze van de toekomst verwachtten. In Terug naar Los Dorp kijken we hoe het ze is vergaan.
