Angst voor nieuwe bevingen en onzekerheid over de toekomst houdt de inwoners van Garsthuizen in een stevige greep. De overheid móet iets doen, maar ‘geld weegt niet op tegen veiligheid’. Ze moet in elk geval de emoties eerst maar eens serieus nemen, meent hoogleraar ethiek Sabine Roeser.

Al bijna dertig jaar wonen Richard en Bettie van Veen in Garsthuizen. En kijk eens hoe mooi, zegt Bettie, terwijl we uitkijken over de weilanden, waarboven net sprookjesachtig de schemer invalt. ‘Maar het is al lang niet zo leuk meer’, verzucht Bettie. Het gaat hier nog maar over één ding: de aardbevingen. Blijft het hierbij? Of gaan er slachtoffers vallen? Waar eindigt dit?
Ze wijst de scheuren aan tijdens een rondje door het dorp. Buiten, onder het raam. Naast het raam. Naast het andere raam. Horizontale scheuren. Verticale scheuren. En dit is alleen nog maar haar eigen huis, en alleen nog maar de buitenkant.
Op 16 augustus ging het mis, vertelt ze, terwijl we naar de buurman wandelen. Toen hadden ze een heel zware, die beving die ook in de stad Groningen te voelen was: 3.6 op de scha…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.