Het land bij Slochteren en Schildwolde ondergaat een metamorfose. Het Dannemeer (water, riet, moeras, veen) moet het hart van de Ecologische Hoofdstructuur van Groningen worden.
Zeventien jaar geleden toen we hier kwamen aanrijden, voelde het direct als thuiskomen’, vertelt Marisca Dalof, net als haar man een stadjer van geboorte. Hun woning aan de Slochtermeenteweg staat eenzaam in een open en leeg gebied. ‘Als het stormt zie je de buien aankomen, prachtig is dat. Met onweer zitten we vaak op de veranda, dan zie je het weerlicht zo de grond ingaan’, vertelt ze half augustus. Een week later is haar uitzicht verpest door een dijk.
Even verderop ligt Denemarken, een gehucht waar elf gezinnen wonen – zeer divers in sociaal opzicht. Met nieuwjaar drinken ze een borrel bij elkaar en vertellen ze opgetogen hoe mooi het was: ‘Je ziet hier aan alle kanten vuurwerk van de stad, Hoogezand en Delfzijl. Echt geweldig. Wij blijven altijd thuis met Oud en Nieuw.’
Vrienden b…
Het land bij Slochteren en Schildwolde ondergaat een metamorfose. Het Dannemeer (water, riet, moeras, veen) moet het hart van de Ecologische Hoofdstructuur van Groningen worden.
Zeventien jaar geleden toen we hier kwamen aanrijden, voelde het direct als thuiskomen’, vertelt Marisca Dalof, net als haar man een stadjer van geboorte. Hun woning aan de Slochtermeenteweg staat eenzaam in een open en leeg gebied. ‘Als het stormt zie je de buien aankomen, prachtig is dat. Met onweer zitten we vaak op de veranda, dan zie je het weerlicht zo de grond ingaan’, vertelt ze half augustus. Een week later is haar uitzicht verpest door een dijk.
Even verderop ligt Denemarken, een gehucht waar elf gezinnen wonen – zeer divers in sociaal opzicht. Met nieuwjaar drinken ze een borrel bij elkaar en vertellen ze opgetogen hoe mooi het was: ‘Je ziet hier aan alle kanten vuurwerk van de stad, Hoogezand en Delfzijl. Echt geweldig. Wij blijven altijd thuis met Oud en Nieuw.’
Vrienden begrepen er destijds niet veel van dat zij in deze leegte wilden wonen. ‘Ik houd enorm van de stilte en van de vogels. Je leeft hier dicht bij de natuur. Ik houd de gordijnen open zodat ik ’s ochtends de zon zie opkomen. Mijn vader zag dat ook. Hij lag hier voor het raam tijdens zijn laatste dagen en zei: “Wat is het hier mooi, Maris.” In de nacht dat hij overleed was ik heel verdrietig. Zat er ’s ochtends een klein valkje in de vensterbank, zo bijzonder.’
Het huis dat ze uitzocht omdat het midden in het bouwland lag, ligt binnenkort in het moeras. ‘We wisten toen dat de omgeving zou veranderen. Er zou binnen tien jaar natuur komen, dat vonden we prima. Maar ook als het landbouwgebied gebleven was, hadden we hier gewoond.’ Ze loopt dagelijks met de honden langs de eenzame weg of door de velden en langs de sloten. ‘Als er een laagje mist hangt boven het land, kan het zo schitterend zijn.’ Er komt een nieuw wandel- en fietspad door de natuur, dan wordt het nog mooier. ‘Ik juich de veranderingen toe. Maar op de animatie zag ik het fietspad recht op onze tuin afkomen. Ik zei tegen de plannenmakers dat ik dat niet leuk vond. Ze vroegen: hoe wil je het dan hebben? Ik zei: met een slinger om ons heen. Toen hebben ze de tekening veranderd, dat ging eigenlijk heel soepel.’
Weliswaar zeven jaar later dan gepland, staan in 2011 de dumpers rond haar huis om dijkjes op te werpen. ‘Het wordt geen hoge dijk hoor, we kijken er wel overheen’, zegt ze half augustus blijmoedig. Maar dat valt tegen. Een week later zijn de dijken opgeworpen. Haar beleving van de open ruimte is veranderd in het gevoel dat ze in een badkuip woont. Het uitzicht is weg. De ingedijkte woning krijgt een pomp, zodat de bewoners droge voeten houden als het water om hen heen onverhoeds toch binnendringt. Hoe gaat het met de tuin? Blijft die droog als achter de dijken het waterpeil oploopt? De lol is er goed vanaf.
Achteraf verbaast Marisca zich er wel over dat de gemeente hun huis destijds niet kocht en afbrak. Duur was het niet, want het had geen elektra of gasaansluiting. Inmiddels hebben ze stevig geïnvesteerd in het pand en is dat er allemaal wel. ‘De gemeente zei toen wel dat de weg afgesloten zou worden – ons huis zou wel bereikbaar blijven natuurlijk.’ Maar de weg blijft toch open en er komt een brug om het water en de dieren doorgang te geven. Marisca is verbaasd over die keuze: ‘Straks ligt hier een groot natuurgebied en dan zo’n asfalt-weg erdoorheen… Auto’s rijden hier ook best hard doordat de weg zo recht is. Dat is gevaarlijk voor fietsers maar ook voor de dieren. Ik vind hier vaak doodgereden dieren: reeën, fazanten en zelfs roofvogels.’
