Je kunt daar smakelijk om lachen en het afdoen als bakerpraatjes of onwetendheid, maar er zijn hier aan de Brink al enkele mensen overleden. Wie zegt dat deze zwarte vogels daar niet aan hebben bijgedragen? Op een ochtend hoorde ik de kippen hysterisch kakelen. Dat is aanstellerij want ze zitten veilig afgeschermd in hun ren en honden en haviken kunnen hen niets doen. Maar dit keer hadden ze gelijk: tegen het gaas van hun onderkomen zat een jonge roek. Met zijn blauwe kraaloogjes keek hij mij uitdagend aan, alsof hij wilde zeggen: ik had die ziekelijke witte kip op het oog, maar als je graag wilt, mag jij best de volgende worden. Ik had natuurlijk snel een schep moeten pakken en hem dood moeten slaan. Niet om te proberen aan mijn lot te ontkomen, maar omdat roeken hun jongen niet meer voeren als ze uit het nest zijn gevallen. In de dagen erna lagen er overal dooie jonge roeken die ik in massagraven in het bosje achter het kippenhok begroef. Maar deze roek leefde nog, bovendien is de roek een beschermde vogel waardoor er niets anders opzat dan hem groot te brengen. Met als gevolg dat hij elke ochtend heel vroeg een erbarmelijk gekrijs uitbraakte, wat hij kracht bijzette door wild met zijn vleugels te klapperen tot hij gevoerd werd. Dat herhaalde hij elk uur en wanneer ik niet snel genoeg reageerde, tikte hij net zo lang op het raam tot hij zijn zin kreeg, of hij hakte de voegen uit de muur. Maar hij is ook erg grappig en komt belangstellend kijken als je in de tuin werkt en kopieert je opgewekt door alle planten uit hun potten te trekken. Hij slaapt naast de hanen in het houthok, speelt met de jonge eksters en laat zich door de tuin rondslepen door zich ter hoogte van je enkels in je broek van te bijten. Hoewel de roek beschermd is, hebben Gedeputeerde Staten van Groningen ontheffing verleend aan de Faunabeheereenheid voor het afschieten van roeken. Mijn Schotse voorouders zouden het hier roerend mee eens zijn. Ze hadden zelfs een recept voor roek. Een stuk of zes roeken, peper en zout, een paar eieren, bladerdeeg en wat boter vormden een overheerlijke pie. Behalve mijn naam heb ik duidelijk weinig Schotse genen geërfd, ik vraag me alleen maar af hoe ik volgend jaar nog meer jonge roeken groot kan brengen.
In oude Engelse geschriften valt al te lezen hoe boeren jongetjes inhuurden om weken achtereen de roeken van het ingezaaide graan te verjagen. Een melkveehouder aan de andere kant van de Brink past deze wijsheid nog steeds toe. Hij heeft zijn stagiaires systematisch vuurwerk af laten steken, met als gevolg dat de roeken nu zelfs bij ons in de tuin broeden. Vanuit hun comfortabele nesten hoog in de eiken kunnen ze zien wanneer ik de ganzen ga voeren om vervolgens gezellig aan te schuiven. Ze schijten alles onder, maken een hels kabaal en mijn buurvrouw is er zelfs van overtuigd dat ze de dood aankondigen.
