Er zijn ook huizen die geen enkele expressie prijsgeven en zich afkeren van hun omgeving. Het huis op de foto is er zo één. Het gaat schuil achter een dikke haag. Een wintergroene cipressenhaag, waardoor zijn gevel het hele jaar verborgen blijft.
Op zonnige zondagen stappen hier mensen van de fiets om achter de betekenis te komen van het ongebruikelijke tuinontwerp. Is hier een hovenier de mist ingegaan? Zijn de bewoners bovenmatig gesteld op hun privacy?
Het tafereel ligt in Friesland, aan de hoofdweg tussen Nijeholtpade en Oldeholtpade. In het voorhuis woont niemand. De bewoners zijn er jaren geleden uitgetrokken en wonen nu naast het ‘mysterie’ in een frisse doorzonwoning. Ze ontruimden het verlaten voorhuis om dat als melkruimte bij de achterliggende stal te kunnen trekken. De ramen verdwenen, wat zowel de voor- als de zijgevel tot blinde muur maakte. De gemeente kon vervolgens moeilijk leven met een ‘woonhuis’ zonder ramen en gelastte een oplossing die de verbouwing weer enigszins in de buurt van een normaal beeld zou brengen. Ze stemde in met de aanplant van een gevelmaskerende heg die in de loop der jaren, keurig bijgehouden, de dakgoot heeft gehaald.
Er zijn huizen die een menselijke gemoedstoestand uitdrukken. Gevels met ramen als treurige ogen vlak onder een gootlijn, een donkere portiek als een hongerige mond, een dak als een jofele pet, een bordes als een pruilende lip. Een eindeloze reeks expressies van het menselijk gelaat, die onbedoeld in het ontwerp van het bouwwerk zijn geslopen en het een onvoorzien karakter hebben gegeven. Meestal neem je de menselijke trekken van een gebouw pas waar als je er een tijdje naar hebt zitten turen, bijvoorbeeld vanachter een biertje op een terras. Ineens ontdek je dat het huis aan de overkant dreigend kijkt. Een ontdekking als van een gezicht in een wolk.
