Alsof de lange lijn van een basaltdijk in een grijze zee nog niet genoeg verlatenheid uitdrukt. De sneeuw op het asfalt, het betonnen frame van het parkeerdek. Alles werkt mee om de plek als bijna pijnlijk verlaten te ervaren. De dam, want daar gaat het hier om, ligt buitendijks. De aansluitende wegen liggen binnendijks in open akkerland met besneeuwde percelen en witte dorpen aan de horizon. Mooie winterplaatjes. Veel romantiek in een heldere vrieslucht. Een lieflijk winterbeeld dat verrassend omslaat in een dreigend zwart met grijs landschap zodra je de dijk overgaat. Daar ligt dan de twee kilometer lange dam met autoweg die aan het eind verdwijnt in het grijze niets van een uit zee opkomende sneeuwjacht. Een impressie die de werkelijkheid onwerkelijk maakt. Een beeld dat surrealistisch wordt door het eenzame rode neonlicht midden in het grijs aan het eind van de dam. Dichterbij gekomen blijkt het om een tekst te gaan met de vertrektijd van de veerboot naar Ameland en de vermelding ‘prettige reis’.
Ook in de zomer contrasteert de dam in het kwelderlandschap met de landerijen en dorpen achter de dijk, maar minder dramatisch dan in een klimaat van ijs en sneeuw. ’s Zomers ligt de dam er monumentaal maar vriendelijk bij. Dan zijn er de vogelgeluiden, de schepen op zee en het eiland aan de horizon.
Een bekende architect uit Friesland stoorde zich onlangs aan de grote lengte aan hekken rondom de perrons en parkeerterreinen op het aanlegpunt van de veerboten. Het deed hem denken aan Guantanamo Bay.
Wim Boetze en fotograaf Harrry Cock portretteren in de rubriek Gek land de dam naar de veerboothaven bij Holwerd. De lange rechte dam is in het buitendijks gebied altijd al een vreemde eend, maar in de winter bij een opkomende sneeuwjacht wordt het beeld onwerkelijk.
