het huis had zijn angst-
aanjagendheid verloren
ik ging de drempel over
zonder schroom
hoe anders was de eerste keer:
het is een kind dat binnengaat
de oorlog nog maar net voorbij
en wie kan hem beloven
dat niet in al die dozen
en kisten toch de oorlog
stiekem is meeverhuisd
de zo vertrouwde meubels
lijken groter en bedreigend
zwijgend en verwijtend
alsof hij ze heeft verraden
en zij zinnen op wraak
boven in een vreemde kamer
is zijn bed al neergezet
niet meer het veilig schip
om door de nacht te varen
maar een boosaardig ding
waarmee hij in het donker
kan vergaan
vanuit het venster ziet hij dan
de langgerekte tuin
met aan het eind de smalle sloot
een oude knotwilg
wortels half in het kroos
daarachter ligt het weidse land
een boerderij slechts hier en daar
en her en der wat bomen
het land waarvan hij nog niet weet
dat het het lege midden heet
het land waar hij zal zwerven
verwonderd zijn en keer op keer
de tijd vergeten
