Al die jaren met veel plezier langs die kaarsrechte vaart gereden. Je reed dan dat mooie reeksje draaibrug-klapbrug-kade-sluisje. Tegelijkertijd onderging je de verandering van het kanaal, van een vaarweg met kleine schepen met aardappelen en bieten in een verlaten vaart met roestige garnituur. Maar, hoe dan ook, ook zonder schepen en zonder brugwachters die ’s winters het brugdek pekelen, bleef het een kanaal.
Je raakte vertrouwd met het beeld en de geschiedenis ervan. Een beeld dat je bent gaan koesteren en dat nooit meer zou verdwijnen. Totdat… totdat daar dat eiland lag. Een eiland in je vaart. Een gezellig rondgegraven eilandje met een berk.
Er moet een beweging zijn geweest die de rechtlijnigheid van het kanaal overdreven vond en die met krommingen heeft willen bestrijden. Een tegenbeweging, zogezegd. Het zal ook met de liefde voor de natuur te maken hebben want er is zo veel mogelijk slingerend en golvend gegraven. Ongeveer zoals de natuur wil zijn en zoals het ook meer bij de menselijke natuur past. De oevers zijn ongerept gemaakt met ruigtes van pitrus en liesgras. Soorten die in de strakke kanaaloevers door de kanaalbeheerder generatieslang bestreden zijn. De trots van de ingenieurstechniek, de ader van handel en nijverheid, krijgt zomaar een ecotuin. Op het punt waar het kanaal afbuigt naar Veenhuizen, vlak voor de sluis bij Huis ter Heide, ligt dit deel vergraven kanaaloever. Teruggegeven aan de natuur. Recht tegenover het eilandje, op de andere oever, is een vissteiger voor rolstoelvissers getimmerd. Zo kan dus gevist worden op een minder saai stuk van het kanaal met uitzicht op natuur. Vanaf de jachtkansel voor vissers steekt de meerstammige berk stemmig af tegen de avondzon. Op de achtergrond wordt de rechtlijnigheid van de kanaalweg weergegeven door een magere laanbeplanting. Moet hier ook niet worden ingegrepen?
Al die jaren met veel plezier langs die kaarsrechte vaart gereden. Je raakte vertrouwd met het beeld en de geschiedenis ervan. Totdat... totdat daar dat eiland lag.
