Na vier dagen ploeteren hadden we de ganzen en eenden overdekt met een vrolijke circustent. Ook over de enorme kippenren en de volière spanden we oranje plastic. Daarna draaiden we het kattenluikje dicht. Als poezen in Duitsland griep kunnen krijgen geldt dat natuurlijk ook voor onze Polleke en Muis. Dat vonden ze niet leuk. We hebben ze uitgelegd dat het voor hun eigen bestwil was en dat wij zelf ook binnen zouden blijven aangezien er meer mensen aan de vogelgriep zijn gestorven dan katten. Op 20 februari, de dag dat de ophokplicht van kracht werd, vertrokken Olaf en ik naar Schiermonnikoog. Mijn moeder zorgde, gehuld in een pak waarmee je een hele dag asbest kunt verzagen, voor de dieren. Er zijn slechtere plekken dan Schier om opgehokt te worden. We volgden het schaatsen in Turijn en toen dat afgelopen was besloten we naar het Aude Beuthus te gaan. De boetes voor niet ophokken zouden toch pas een week later worden uitgedeeld.
Met een kikker aan een touwtje om onze nek – een beproefd middeleeuws paardenmiddel tegen besmettelijke ziekten – en een mondkapje voor, wandelden wij naar het café. Hele families met honden en kinderen zaten daar aan de warme chocolademelk, aten patat en beklaagden zich over de koers van hun aandelen. Anderen hadden het over hun wens om te trouwen omdat samenwonen ook maar zozo was. Het waren duidelijk stadsmensen die geen idee hadden van het naderende onheil. Ze keken hooguit wat achterdochtig naar onze kikkers die door de warmte wakker werden en zachtjes begonnen te kwaken. We bestelden een stevige juttersbitter om eventuele ziektekiemen te doden en Olaf vroeg en passant of er nog gymschoenen waren aangespoeld. Op Terschelling hadden de mensen onlangs van gekkigheid niet geweten wat ze met al die schoenen moesten en waren een levendige ruilhandel begonnen in de hoop op een compleet paar. Nee, er was niets aangespoeld, maar Terschelling ligt ook 7 mijl zuidelijker dan Schiermonnikoog. Natuurlijk ging het ons niet om die gymschoenen, maar om het schiereiland Rügen waar de vogelgriep in alle hevigheid was losgebroken. Zolang er geen gympen aanspoelden viel het met de zieke vogels hopelijk ook wel mee.
Bij terugkomst in ons huurhuisje veegden we onze voeten af aan de in Dettol gedrenkte mat en wasten ons met verdund bleekwater. We slikten Tamiflu, die we via een obscure internetsite hadden gekocht en keken naar de tv om het laatste nieuws over de pandemie te horen. Het bevrijdende bericht van minister Veerman: we mochten vaccineren. We hingen de kikkers weer om en deden onze mondkapjes weer voor en gingen naar de veearts. Dat viel vies tegen; hij had wel vaccin in huis maar alleen voor pluimvee. Als vegetariër sla ik de rechten van de kip hoog aan, maar dat ze meer rechten hebben dan ik, stelde mij teleur. We boden de veearts 250 euro en probeerden hem te overtuigen ons toch in te enten. Stel dat onze buren niet ophokken en ze worden ziek, dan wordt er binnen een straal van een kilometer rondom geruimd. En wie moet er dan voor onze geënte vogels zorgen? Wij willen ook geënt worden en als bewijs daarvan een geel oormerk zodat we op grote afstand herkenbaar zijn. Daarnaast willen we een chip in onze bovenarm die detectiepoortjes van winkels vertelt dat we geënt zijn, wanneer straks alleen gevaccineerde mensen zich nog buitenshuis mogen begeven. De man knikte begrijpend, maar kon helaas niet op het verzoek ingaan. Na het plunderen van de Spar hebben we onszelf weer opgesloten in ons huisje en de hele dag ganzenbord gespeeld.
