Honderden malen ben ik er geweest, nu eens 's zomers op een zonovergoten strand, dan weer 's winters in de sneeuw, ik heb er geschaatst, weken in de regen gekampeerd, wat al niet, hittegolf, natte en mistige herfstdagen, storm en ontij, drijfijs op de Waddenzee. Oerol zegt me niets. Terschelling des te meer.
Honderden malen ben ik er geweest, nu eens ’s zomers op een zonovergoten strand, dan weer ’s winters in de sneeuw, ik heb er geschaatst, weken in de regen gekampeerd, wat al niet, hittegolf, natte en mistige herfstdagen, storm en ontij, drijfijs op de Waddenzee. Oerol zegt me niets. Terschelling des te meer, mijn roots, natuur, vrijheid, je niet met andermans zaken bemoeien en meer nog anderen niet met jouw zaken en alles omringd door de zee, het mooiste en machtigste natuurverschijnsel op aarde. En pakken wat je pakken kunt, want het kan wel maanden duren eer de zee het strand weer vult met waardevolle en vooral praktische spullen.
Mijn laatste ervaring was nieuw. Op weg naar de pôlle voor een week met vrouw en kinderen op een boot bij min drie, met een zicht van nog geen twintig mete…
Honderden malen ben ik er geweest, nu eens 's zomers op een zonovergoten strand, dan weer 's winters in de sneeuw, ik heb er geschaatst, weken in de regen gekampeerd, wat al niet, hittegolf, natte en mistige herfstdagen, storm en ontij, drijfijs op de Waddenzee. Oerol zegt me niets. Terschelling des te meer.
Honderden malen ben ik er geweest, nu eens ’s zomers op een zonovergoten strand, dan weer ’s winters in de sneeuw, ik heb er geschaatst, weken in de regen gekampeerd, wat al niet, hittegolf, natte en mistige herfstdagen, storm en ontij, drijfijs op de Waddenzee. Oerol zegt me niets. Terschelling des te meer, mijn roots, natuur, vrijheid, je niet met andermans zaken bemoeien en meer nog anderen niet met jouw zaken en alles omringd door de zee, het mooiste en machtigste natuurverschijnsel op aarde. En pakken wat je pakken kunt, want het kan wel maanden duren eer de zee het strand weer vult met waardevolle en vooral praktische spullen.
Mijn laatste ervaring was nieuw. Op weg naar de pôlle voor een week met vrouw en kinderen op een boot bij min drie, met een zicht van nog geen twintig meter en overal ijsschotsen op het water. Even huiveren aan dek in een onwerkelijk en snel afnemend dagschijnsel van een late wintermiddag in december, als ware het Hinlopenstretet op Svalbard (Spitsbergen) in de arctische winter. En, volgende keer weer op een zonovergoten dek.
De krant van deze week. Ameland wil zijn asielzoekers niet kwijt en wat erger is ze willen zelf ook blijven. Mensen uit alle windstreken die om welke reden dan ook ons land hebben opgezocht en geplaatst worden op een ver eiland aan de rand van Nederland. Die van Terschelling wilden een aantal jaren geleden ook al niet terug, als ik mij niet vergis. Waar kun je beter integreren dan op een eiland, gespeend van standsverschillen en andere door mensen bedachte onzin om onderling onderscheid te maken. Allochtonen, ze moeten integreren. Nu doen ze dat, want die asielzoekers zijn in enkele jaren tijd eilanders met de eilanders geworden, ze hebben zich aangepast, men wil ze niet meer kwijt, moeten ze weer weg. Dat is niet uit te leggen.
Burgerlijke ongehoorzaamheid is het waarmerk van een eilander; regels zijn er voor de mensen, niet andersom.
Nog iets. Deze week wordt de oude in 1512 gegoten Willibrordus-luidklok van de kerk van Midsland teruggebracht. Het bleek dat die al een tijdje in de Rooms-Katholieke Kerk in Schagen hing. Volgens de pastoor vormde de oude klok een dissonant tussen zijn soortgenoten. Een beetje een eilander, aldus een echte Terschellinger, net even wat anders, altijd dwars. No sa!
Hinlopenstretet. Mist, min twee graden
