Cultuurgeschiedenis openbaart zich niet alleen in historische teksten, afbeeldingen, gebouwen en muziekstukken maar ook in het culturele erfgoed dat is vastgelegd in het ons omringende cultuurlandschap. Meer dan waar ook ter wereld is in Nederland in het fysisch milieu ingegrepen. Kwelders werden omdijkt, zeearmen afgedamd, rivieren omgeleid, veen uitgebaggerd of afgegraven, meren drooggemalen, gronden afgeplagd en heuvels geslecht.

Gewapend met spade, hekkel en sijs schiepen onze voorouders zo hun eigen landschappen met nieuwe inrichtingselementen als dijken, sloten, sluizen, wegen en molens. Dit culturele erfgoed zegt meer over de wijze waarop onze voorouders de natuur naar hun hand probeerden te zetten, dan meters archiefbanden en musea vol schilderijen. De cultuurhistorische elementen zijn immers de rechtstreekse overblijfselen van de ontginningsactiviteiten van onze voorouders. Zij waren erbij toen de natuur werd ontgonnen, sterker nog, ze waren het gevolg van die ontginning. We zien de elementen in wisselende samenstelling en ordening in ieder landschapstype terugkomen. Ze bepalen het karakter ervan en stellen de bewoners van het landschap in staat zich ermee te identificeren.

Traditionele kennis
Veel van …

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.

Trefwoorden