Jaren geleden schreef een verstokt schepper van nieuwe natuur mij in een boze brief, nadat ik de lof had gezongen van traditionele Nederlandse landschappen: 'U doet net of een weiland met koeien zo mooi is.' En gelijk had hij, moest ik hem antwoorden; ik vind weilanden met koeien prachtig. Dat drong nog eens goed tot mij door toen ik langs lege weilanden door Noord-Holland reed, en na de Afsluitdijk door Friesland. Verlaten groen land tot de horizon, met slechts hier en daar schapen of een paar paarden. Het smeekte om vee, dat land, het was ook sinds eeuwen ingericht op vee - maar het vee was dood of binnen vanwege mond- en klauwzeer.

Deze veelbesproken ziekte had nog meer op haar geweten. Het was Koninginnedag, maar alle grotere feestpartijen waren afgelast. Slechts hier en daar zag je op een voetbaldveldje aan de rand van een dorp wat vlaggen en plukjes kinderen met oranje strikken of T-shirts. Ook Dokkum, waar we wilden overnachten, lag er bedaard bij. Dat kwam goed uit, want we waren de gekte van Amsterdam ontvlucht om een paar rustige dagen te hebben. (Hoe gek Amsterdam die dag bleek te kunnen worden, konden we nog niet weten.)
We logeerden in De Abdij van Dockum, die we tot nog toe alleen van de buitenkant kenden: zo’n verbijsterend mooi gebouwtje waarin het hele Noord-Nederlandse zelfbewustzijn vorm heeft gekregen, tegenover de imposante Martinuskerk aan de Markt van Dokkum. Het is sinds 1998 hotel en restaura…

Wij willen onze journalistiek zo open mogelijk houden omdat we onze liefde voor het Noorden graag met iedereen delen. Om deze onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken, investeren wij veel tijd. Wij hebben lezers nodig om dit te kunnen blijven doen. Voor slechts €57,50 per jaar kun je ons steunen en krijg je vier keer per jaar ons tijdschrift opgestuurd.